Yeaeeeeaa! Yeaeah, I feel hardcore

Odkąd Pamiętam tata zawsze słuchał Scootera. Zawsze w domu pojawiał się ten „Hardcore”. Pewnie już zastanawiasz się dlaczego piszę o tak oddalonym od mojego gustu muzycznego zespole – przecież to nie mocny rock, metal czy symfoniczny folk.

Ten niemieckie zespół w szczególny sposób zapisał się w pamięci jako ten „codzienny”. Tata słuchał ich w domu, na zewnątrz, w garażu ze starych kaset w czarnej „wieży”, na dużych, żółtych słuchawkach. Na meblościance stały kolorowe kasety, a wśród nich całe składanki Scootera. Co ciekawe to właśnie tych kaset słuchałam  na swoim walkmenie jeżdżąc na rowerze „po wsi” Wszystko przeminęło. Nie było na wierzchu kolorowych kaset, zastąpiły je płyty, zamiast starej „wieży” pojawił się nowy sprzęt grający, ale zawsze gdzieś tam pojawiła się „Maria”, czy „How much is the fish!”.

Teraz tata słucha innej muzyki, oczywiście także nie wracałam w te kawałki Aż do zeszłego tygodnia…

Muzyka lat 90 pozostawia w człowieku pewien sentyment. Jest w niej więcej zabawy niż w dzisiejszych popowych kawałach wałkujących temat miłości, zdrady i smutku lub bezwzględnej radości. Kiedyś też były takie utwory, ale całą magią była zabawa z tworzonej muzyki przez artystów. Eurodance są nieśmiertelne, ale przyznaj szczerze na czym bawimy się najlepiej? Jasne, że przy hitach lat 80/90.

Nie wiem, jak Wy, ale ja po Woodstoku bawię się na 90′ Festiwal w Katowicach w Dolinie Trzech Stawów. Będą zdjęcia, tańce i dobra zabawa (taką mam nadzieję).